bluebridge

We hebben er inmiddels een paar dagen op Vlieland opzitten. De kinderen zijn al aardig gewend en vinden het prachtig dat er een strand om de hoek ligt. Ze grijpen elke mogelijkheid aan om even het water in te gaan, kastelen te bouwen of te vliegeren.

Op zondag hebben we een tochtje geboekt met de Vliehors Expres, een speciaal uitgerust strandvoertuig die je naar de Vliehors brengt, een zandplaat aan de westkant van Vlieland.De opstapplek is bij het Posthuys, een hotel en restaurant in het midden van Vlieland. We nemen de fiets en trekken een uur uit voor het ritje van 10 km. Dat blijkt krap: door de flinke tegenwind en de heuvelachtige duinpaadjes is het stevig doortrappen. Gelukkig waren we net op tijd en konden we nog aanschuiven.

De tocht gaat onder andere naar een drenkelingenhuisje dat inmiddels is ingericht als juttersmuseum. Je komt er de vreemdste dingen tegen. Op de site van de Vliehors Expres kun je wat meer foto’s vinden.

Pim vergaapt zich aan de enorme zandvlakte:

Op de terugreis betaalt de investering van de heenreis zich terug: we hebben wind mee. We kiezen voor de route langs de zuidkant van Vlieland en laten ons op ons gemakje terugwapperen naar de haven. Voor de oplettende lezer: we zitten tijdelijk zelfs op een ‘driefiets’.

Nadat we met zijn allen een flinke pan spaghetti soldaat gemaakt hebben keert de rust al snel weder op de Bluebridge.

Op maandag is het lekker weer. Ik ga met de kids naar het strand aan de noordkant van Vlieland om zandkastelen te bouwen. Dat begint goed, maar na een tijdje steken de ‘zandstormen’ weer op en willen de kastelenbouwers alleen nog maar naar de boot terug. Zo gezegd, zo gedaan.

Na de lunch lopen we een stukje via de duinen naar een meer beschut gelegen stukje strand. We zijn niet de enigen die dat hebben ontdekt, het is redelijk druk. (Op zijn Venloos: Wat zuuse? …)

Saar en Pim spelen hier uren in en uit het water met vriendjes die ze daar ter plekke maken (en later weer in de haven tegenkomen). In de haven is het inmiddels heel druk geworden, zowel met jachten als met de grotere schepen van de bruine vloot.

Bij het teruglopen naar de boot zien we dat er een file van bijna 15 schepen voor de ingang van de haven ligt, die 1-voor-1 een plek in de kom voorin de haven moeten zoeken. Na een uurtje passen en meten ligt ook die goed vol:

Voor het avondeten stappen we op de fiets richting het dorp. We gaan eten bij een restaurant waar we bij een eerdere tocht al eens geweest zijn. Een leuke plek met een speeltuin voor de kids achterin de tuin. Hier maak ik kennis met de volgende lokale specialiteit: een cranberry-witbiertje.

Bij terugkomst op de boot klimmen Saar en Pim nog even bij de buren aan boord om met hondje ‘Binkie’ te spelen. Toen de kinderen bijna op bed lagen hoorden we muziek vanuit de speeltuin komen: het blaasorkest dat met een van de bruine vlootschepen was meegekomen stond te blazen op de kant.

Als de weergoden ons gunstig gezind zijn gaan we morgen terug richting zoet water. Het zou wel eens druk kunnen worden op het Wad.