bluebridge

Inmiddels vertoeven we (Sabine, Saar, Pim en ik) een aantal dagen op de Bluebridge. Naar goed gebruik nemen we de komende weken dan ook het bijwerken van deze website voor onze rekening.

Afgelopen maandag zijn we aan het eind van de middag aangekomen in Colijnsplaat. Na het inruimen van een scheepslading aan bagage konden we aanschuiven voor “een eenvoudige doch voedzame maaltijd”. (degene die als eerste in de reacties vermeld uit welke film deze uitspraak komt wint een geheel onverzorgde voetreis naar Parijs). Deze maaltijd was bereid op ons zusterschip de 4Seasons (overgekomen vanuit Lelystad) en werd “thuisbezorgd” op de Bluebridge.

Dinsdag waaide het redelijk hard en zijn we een dagje blijven liggen. Het was aan de warme kant dus de kinderen wilden niets liever dan zwemmen. Het was eigenlijk voor het eerst dat ze achter de boot wilden zwemmen, maar het beviel ze zo goed dat we ze na een half uur maar (tegen hun zin in) blauwbekkend uit het water hebben gehaald.

Na het zwemmen ben ik met Saar en Pim op stap geweest naar nabij gelegen camping Orisant. Hier bleek bij de “monkey bars” maar weer dat we gemeenschappelijke voorouders uit het apenrijk hebben (n.b.: ik deed het Saar maar met moeite na..)

Pim was nog niet uitgewandeld dus we hebben een rondje door het dorp gemaakt. Daar kwamen we de kliko-vrachtwagen tegen. Deze heeft een ingenieuze grijparm waarmee twee kliko’s tegelijk leeggekieperd worden in de container achterop de vrachtwagen. De bediening blijkt niet geheel triviaal te zijn, want op het “moment supreme” waarbij kritisch publiek toekeek, vielen er twee kliko’s om. Volgens Pim moest “de machinist nog even oefenen”.

In de tussentijd was Sabine met Margriet naar Zierikzee om te shoppen. De opbrengst: nieuwe slippers voor Saar.

‘S avonds heb ik een rondje gefietst om de nieuwe vouwfiets uit te proberen. Goedgekeurd! Als je vanaf Colijnsplaat een stukje naar het westen fietst kom je een stuk natuur tegen waar de beschaving zijn stempel nog niet al te zwaar op heeft achtergelaten.

Woensdag was Rob jarig. Als verjaardagscadeau zijn we zijn we om 8:00 vertrokken richting de Roompot bij Kamperland. De opbrengst: 2.5 knoop stroom mee. We waren er zo.

Bij de Roompot ligt een strand en een groot vakantiepark waar vanalles te doen is. Bij het verkennen van het park zag Pim een “vierfiets” staan waar we absoluut met zijn allen op moesten. Het resultaat zie je hieronder.

Bij de Roompot hoef je je niet te vervelen: er is een zwembad, speeltuin, fietsen/skelterverhuur, animatie, springkussen, strand, paintball/boogschieten en midgetgolf:

Terug bij de boot moest er hoognodig weer gezwommen worden. We hadden Pim de instructie gegeven om zijn mond dicht te houden. Daar houdt hij zich keurig aan.

Voor het avondeten hebben we pizza’s gehaald bij de lokale pizzabakker. Die was slim genoeg om een zeer opvallende vrieskist neer te zetten. De uitwerking daarvan zie je hieronder.

Op donderdag kwamen Saar en Pim erachter dat er ook nog andere boten in de haven lagen. Na lang wikken en wegen besloten ze dan toch vriendschap te sluiten met de kinderen op de boot achter ons aan de steiger en om samen op jacht te gaan naar krabbetjes, kwallen en alles wat zwemt.

Als je bij de Roompot als passant langs komt krijg je vijf kaartjes voor het zwembad. Best een groot tropisch zwemparadijs met een golfslagbad, een gijbaan en een niet-zo-wild-waterbaan. De kinderen vermaakten zich hier opperbest. Ik herinnerde me plots dat ik hier eerder was geweest. Jaren geleden ben ik in dit zwembad met Erik Schell vanuit halverwege de glijbaan het zwembad in gesprongen. De badmeesters waren gelukkig dermate jong dat zij zich dit niet meer konden herinneren 😉

Op het centrale plein bij de Roompot staat dag en nacht een springkussen. Als je zoiets ziet weet je meteen dat er maar één doel is: helemaal boven in het kussen gaan zitten. Saar zat er in no-time bovenop en met wat hulp kwam Pim er ook nog.

’s middags ben ik met Rob (op de fiets) en Saar (op de step) op stap gegaan. Saar blijkt een behoorlijke snelheid in de benen te hebben en voor we het wisten waren we in Wissenkerke. We waren dusdanig vermoeid van de lange tocht dat er toch echt even gestopt moest worden bij de lokale horeca-gelegenheid (die overigens een indrukwekkende bierkaart had).

Na het eten moesten we snel weer terug naar het vakantiepark voor de minidisco met Koos Konijn. Saar heeft, sinds we bij Landal Winterberg hun mascotte Bollo de Beer tegenkwamen, een haat-liefde verhouding met mensen in pluche dierenpakken. Nadat we haar een aantal keer duidelijk hadden gemaakt dat Koos Konijn gewoon een mens in een pak was, durfde ze dan toch mee te doen met de minidisco. Er zijn denk ik wel wat kinderdromen gesneuveld, want om het voor zichzelf te kunnen verantwoorden heeft Saar een aantal keer luid geroepen dat Koos Konijn gewoon een mens in een konijnenpak is…

Vrijdagochtend zijn we teruggevaren naar Colijnsplaat omdat ik nog even langs huis moest om wat post op te halen. Na de gebruikelijke zwempartijen hebben we boodschappen gedaan en de kinderen ondergebracht bij Rob en Margriet. Sabine en ik zijn op de fiets naar Zierikzee gedaan om daar te gaan eten. We kwamen terecht bij restaurant “De Zeeuwze Hemel”, een leuk stekje middenin het dorp met waar je in een binnentuin-achtige setting zit te eten.

De toetjes krijgen een eervolle vermelding, met name de “confetticake” die ik kreeg voorgeschoteld.

Bij de heen- en terugweg viel het ons weer eens op hoe lang de Zeelandbrug eigenlijk is. Zeker met tegenwind 😉

Zaterdagochtend hebben we koers gezet naar Bruinisse. De opening van de Zeelandbrug konden we redelijk timen en daarna was het volledig bezeild naar de sluizen bij Bruinisse. Het eerste stuk was nog redelijk rustig en het laatste stukje trok de wind lekker aan. De kinderen moesten weer even wennen aan het schuin gaan maar vermaakten zich daar uiteindelijk prima mee.

In de sluis bij Bruinisse bleek dat we niet de enigen waren. We pasten er nog net bij. De sluis lag zo vol dat we bij het sluiten van de deuren nog een stukje naar voren moesten omdat de deuren anders niet dicht zouden passen. Op de foto zie je dat onze matroosjes alles goed in de gaten houden.

Aangekomen in Bruinisse werd al snel duidelijk dat de kinderen maar 1 activiteit op hun vizier hadden: zwemmen!! Bij de haven is een leuk veldje met een aantal kinderbadjes waar ons gespuis zich een tijdlang goed heeft vermaakt.

Na het eten moesten we uiteraard weer naar de minidisco. Andere Roompot, maar verder exact hetzelfde idee. Het viel Pim wel op dat Koos Konijn flink gegroeid was ten opzichte van een paar dagen geleden. Daar ben ik maar niet op ingegaan.

Na het eten hebben Sabine en ik nog een stukje gefietst door Bruinisse, of “Bru” zoals het door de lokale bevolking genoemd wordt. Opvallend: de apparaten waarbij je bij de Albert Heijn je boodschappen zelf kunt scannen zijn hier een stuk moderner dan in de Randstad.

Morgen komt hier de “Giro di Schouwen-Duiveland” langs, waar we in Zierikzee al reclameborden voor hadden zien hangen. We laten ons verrassen 😉

We hebben ons goed vermaakt in Workum. De jachthaven is onderdeel van It Soal: een surfstrand, camping, jachthaven en water-huisjes-park in één. Het is behoorlijk groot; de camping bevat een paar honderd plekken voor tenten en caravans en zeker 100 stacaravans. De jachthaven biedt ook plaats aan een paar honderd boten en het ‘waterpark’ bestaat uit enkele tientallen watervilla’s met ligplaatsen voor de deur.

Vanuit de jachthaven loop je in een minuut of 5 naar de camping, waar onder andere een winkel is, een skatepark (ik had jammer genoeg geen spullen bij me), een animatieruimte, een restaurant en een snackbar. De camping ligt direct aan het IJsselmeerstrand, dat zich op die plek vanwege de ligging en de (on)diepte erg goed leent om te wind- en kitesurfen.

Donderdagochtend loop ik eerst naar de receptie van de camping om fietsen te huren en wat broodjes voor het ontbijt te halen. Daarna gaan we met Saar en Pim naar de ‘Fun Factory’ waar ze kunnen knutselen. Ik maak met Saar een toverstafje en Pim maakt met een vel papier en een hele tube lijm een ‘vliegtuig’.

Na het knutselen stappen we op de fiets naar Workum. Het is een kilometer of twee fietsen en we zijn er zo, want we hebben een stevig windje in de rug. We fietsen even langs de kleine passantenhaven midden in het dorp waar we een aantal jaar geleden gelegen hebben. We verbazen ons er weer over hoeveel bruggen je door moet om bij die haven te komen. Toch heeft ons verblijf daar destijds blijkbaar indruk gemaakt. We zien namelijk een stoere sloep voorbij komen met een bekende naam: de Bert Jan 😉

Na de lunch fietsen we naar de Nylander, een biologische kaasboerderij aan de rand van Workum. Hier krijgen we een rondleiding en uitleg over het proces dat melk ondergaat om kaas te worden. Er hing een indringende kaaslucht. Je moet ervan houden…

Buiten was een leuk speeltuintje waar Saar en Pim zich goed vermaakt hebben. Ze maakten wat vriendjes met wie ze graag op de foto wilden. Hieronder het resultaat.

’s Avonds na het eten moesten we natuurlijk naar de kinderdisco. Alle klassiekers kwamen langs: hoofd, schouders maar ook knie en zelfs teen.

De volgende ochtend kijken we naar buiten en naar de weerberichten. We twijfelen tussen nog een dagje in Workum blijven en op pad gaan richting Lelystad. Het waait ’s ochtends een knoop of 20 ZW met vlagen 25. De voorspellingen hebben het over afnemende wind die naar het westen draait. We besluiten om het water op te gaan.

Zodra we het IJsselmeer op komen blijkt het wat harder te waaien dan voorspeld. Het eerste stukje om de kop van Stavoren heen is even stampen en rollen tegen de wind in op de motor. Vanaf Stavoren kan het zeil erop. Alleen met de kleine fok en af en toe de motor een beetje bij lopen we 6 – 7 knopen, prima dus.

De heren en dames weervoorspellers hadden het niet helemaal bij het rechte eind: in plaats van een afnemende ruimende wind blijft het waaien en draait de wind zelfs iets richting het zuiden. Uiteindelijk is Lelystad net bezeild en komen er uitschieters boven de 35 knopen langs.

Het kan de Bluebridge niet deren, die glijdt onvermoeibaar over de golven heen. De kinderen blijven het grootste deel van de reis binnen in hun kamer en doen een dutje of spelen wat. Als we bijna in Lelystad achter de dijk varen komen ze naar buiten en bivakkeren ze daar nog even.

Tegen een uur of 17:00 varen we de passantenkom van de Houtribhaven binnen. Het waait nog flink dus er staan direct wat mensen op de kant klaar om ons op te vangen. Ze kijken wat vreemd als we eerst recht op ze afvaren en daarna weer van ze wegsturen. Sabine legt uit dat het met de schroefwerking te maken heeft (rechtsdraaiend dus bocht linksom is korter). Een aantal van de gezichten veranderen van verbazing in begrip. Een aantal ook niet 😉

Na een ‘360’ in de kom schuiven we de Bluebridge opzij tussen twee andere jachten en zitten onze omzwervingen er weer op.

Saar helpt nog even bij het vullen van de watertanks en daarna schuiven we bij het havenrestaurant aan voor een heerlijk maal.

Morgen rijden we weer naar Maarssen. Wij hebben ervan genoten en de kinderen ook – wie weet tot volgend jaar!

We hebben er inmiddels een paar dagen op Vlieland opzitten. De kinderen zijn al aardig gewend en vinden het prachtig dat er een strand om de hoek ligt. Ze grijpen elke mogelijkheid aan om even het water in te gaan, kastelen te bouwen of te vliegeren.

Op zondag hebben we een tochtje geboekt met de Vliehors Expres, een speciaal uitgerust strandvoertuig die je naar de Vliehors brengt, een zandplaat aan de westkant van Vlieland.De opstapplek is bij het Posthuys, een hotel en restaurant in het midden van Vlieland. We nemen de fiets en trekken een uur uit voor het ritje van 10 km. Dat blijkt krap: door de flinke tegenwind en de heuvelachtige duinpaadjes is het stevig doortrappen. Gelukkig waren we net op tijd en konden we nog aanschuiven.

De tocht gaat onder andere naar een drenkelingenhuisje dat inmiddels is ingericht als juttersmuseum. Je komt er de vreemdste dingen tegen. Op de site van de Vliehors Expres kun je wat meer foto’s vinden.

Pim vergaapt zich aan de enorme zandvlakte:

Op de terugreis betaalt de investering van de heenreis zich terug: we hebben wind mee. We kiezen voor de route langs de zuidkant van Vlieland en laten ons op ons gemakje terugwapperen naar de haven. Voor de oplettende lezer: we zitten tijdelijk zelfs op een ‘driefiets’.

Nadat we met zijn allen een flinke pan spaghetti soldaat gemaakt hebben keert de rust al snel weder op de Bluebridge.

Op maandag is het lekker weer. Ik ga met de kids naar het strand aan de noordkant van Vlieland om zandkastelen te bouwen. Dat begint goed, maar na een tijdje steken de ‘zandstormen’ weer op en willen de kastelenbouwers alleen nog maar naar de boot terug. Zo gezegd, zo gedaan.

Na de lunch lopen we een stukje via de duinen naar een meer beschut gelegen stukje strand. We zijn niet de enigen die dat hebben ontdekt, het is redelijk druk. (Op zijn Venloos: Wat zuuse? …)

Saar en Pim spelen hier uren in en uit het water met vriendjes die ze daar ter plekke maken (en later weer in de haven tegenkomen). In de haven is het inmiddels heel druk geworden, zowel met jachten als met de grotere schepen van de bruine vloot.

Bij het teruglopen naar de boot zien we dat er een file van bijna 15 schepen voor de ingang van de haven ligt, die 1-voor-1 een plek in de kom voorin de haven moeten zoeken. Na een uurtje passen en meten ligt ook die goed vol:

Voor het avondeten stappen we op de fiets richting het dorp. We gaan eten bij een restaurant waar we bij een eerdere tocht al eens geweest zijn. Een leuke plek met een speeltuin voor de kids achterin de tuin. Hier maak ik kennis met de volgende lokale specialiteit: een cranberry-witbiertje.

Bij terugkomst op de boot klimmen Saar en Pim nog even bij de buren aan boord om met hondje ‘Binkie’ te spelen. Toen de kinderen bijna op bed lagen hoorden we muziek vanuit de speeltuin komen: het blaasorkest dat met een van de bruine vlootschepen was meegekomen stond te blazen op de kant.

Als de weergoden ons gunstig gezind zijn gaan we morgen terug richting zoet water. Het zou wel eens druk kunnen worden op het Wad.

Rond maandagmiddag kwamen we in Makkum aan. Makkum heeft een flinke haven met direct daarnaast een camping en vakantiepark. We hebben de bus naar het dorp genomen om daar wat rond te kijken. Na een uurtje waren we klaar. Makkum is niet zo groot 😉

’s Avonds hebben we op de boot gegeten. Toen we klaar waren hoorden we muziek op de hoofdsteiger – het was het animatieteam die alle kinderen kwam ophalen voor het avondprogramma. Het zat leuk in elkaar en was zelfs tweetalig om ook de Duitse campinggasten tegemoet te komen.

Op dinsdagochtend hadden we bezoek van een monteur. Halverwege de tocht naar Makkum was namelijk de electrische lier uitgevallen. Na wat doormeten en proberen bleek dat de hoofdschakelaar van de lier defect was. Ik heb toen de schakelaar van de ankerlier maar opgeofferd om toch de electrische lier te kunnen gebruiken (ankeren doen we zelden).

We waren niet geheel ontoevallig in Makkum op een dag dat het lekker waaide. Makkum is namelijk een heel goede surfspot, en er zit een verhuurder direct op het strand.

Het was precies een jaar geleden dat ik gesurfd had: ook in Makkum, vorig jaar tijdens onze vakantie. Ik was het gelukkig nog niet verleerd.

’s Middags hebben we de bus genomen naar Bolsward, een dorpje met een mooi oud gemeentehuis:

We zijn niet zo heel lang in Bolsward geweest, want van Saar moesten we absoluut op tijd terug zijn voor het avondprogramma met “Pinkie en Duimpie”. We zijn daarom bij het strand in Makkum gaan eten. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd besloot ik nog een klein nagerechtje te nemen dat zo ongeveer beschreven stond als “een stukje suikerbrood met een bolletje ijs”. Niets was minder waar. Ik kreeg een bord voorgeschoteld dat ook voor een “grand dessert” voor 2 personen had doorgekund…

Voor de woensdag hadden we de tocht naar Terschelling op het programma. De planning was om 8:00 te vertrekken om het weer en de stroom mee te hebben. Om 8:00 werden we wakker 😉

Met een kleine vertraging waren we om 8:30 op pad, eerst richting de Lorentzsluizen bij Kornwerderzand. Het was daar ouderwets stouwen, passen en meten maar vanwege het lichte weer ging dat allemaal gemoedelijk.

De kinderen hebben zich tijdens de tocht goed vermaakt met vanalles en nog wat. Op een gegeven moment werd het stil binnen, meestal is dat een indicatie dat ze iets aan het uitspoken zijn. Gelukkig viel dat mee; ze waren een potje Rummikub begonnen (voor zover hun begrip van de spelregels dat toelaat).

Iets na 14:00 kwamen we aan bij de haven van West-Terschelling. We zijn direct naar het dorp gelopen om bij onze vaste leverancier Tijs Knop fietsen te huren. Vorig jaar waren de electrische fietsen zo goed bevallen dat we daar weer voor gekozen hebben.

Na een late lunch / vroeg diner hebben we nog een voorraadje van de lokale alcoholische versnapering ingeslagen (voor de lezers: wie kent ‘m?) en zijn we teruggekeerd op de boot. ’s Avonds kwam de politie langs bij een van de buurschepen. Wat bleek: de havenmeester had de politie gealarmeerd omdat de zoon des huizes een aantal granaten op het strand gevonden had en daar op de steiger mee zat te spelen…

Donderdag hebben we een rondje eiland gedaan op de fiets. We kwamen terecht bij een strandtent aan de Noord-Westkant van Terschelling. De kinderen hadden bij de bediening potloden en papier geregeld. Pim besloot om daarmee een ‘handtekening’ te gaan maken: een tekening van de omtrek van zijn hand. Ik maakte de fout door te grappen dat hij ook wel een ‘voettekening’ kon maken. Hoe dat uitpakte zie je hieronder.

Even later bij een speeltuin kwamen we een gezin uit Maarssen tegen, die Saar en Pim kenden van de opvang en school. Na een rondje van een kilometer of 25 kwamen we terug bij de haven.

Toen ik met Pim nog even boodschappen ging doen zagen we een ambulance staan bij de haven. Pim ging op onderzoek uit hoorde van een paar ‘grote jongens’ dat er een helicopter aan kwam. Even later kwam inderdaad de traumahelicopter aangevlogen om een gewonde met gepaste spoed richting het ziekenhuis op het vasteland te vervoeren. Voor Pim was het een heel spektakel (en voor papa ook).

Na het eten ben ik nog even met de kinderen de ‘berg’ achter de haven gaan beklimmen. Vanaf de duinen hier heb je een mooi overzicht over de bossen, het wad, de haven en West-Terschelling.

De voorspellingen voor morgen zien er zonnig uit. Mocht je ons zoeken: wij zitten op het strand!

We zijn weer thuis. Na 2 weken toeren met de Bluebridge hebben we vandaag weer in onze ’thuishaven’ in Maarssen aangelegd.

Even een paar dagen terug: we waren gebleven in Makkum. Zaterdagochtend hebben we Rob en Margriet gedag gezegd en zijn we vanuit Makkum naar Enkhuizen vertrokken, waar we met vrienden hadden afgesproken. Er stond een stevige ‘zuidwester’ (een knoop of 20) waardoor Makkum -> Enkhuizen net bezeild was. Met een rif in het grootzeil en de kleine fok was dat goed te doen: lekker een paar uurtjes op 1 oor. De kinderen moesten nog even wennen aan het schuin gaan. Halverwege de tocht moest ik Pim onder de tafel in de kajuit vandaan vissen waar hij met zijn billen tegenaan stond en zijn benen allebei aan 1 kant van de tafelpaal: hij was van de bank afgegleden..

Wat dichter bij Enkhuizen nam de wind wat af waardoor we naar de genua konden wisselen. Even later kwam de wind weer terug maar ook met de genua was dat nog goed te doen.

In Enkhuizen kregen we een mooi plekje aan buitenkant vooraan de haven met uitzicht op het Zuiderzeemuseum (en vice versa):

De ingang van het Zuiderzeemuseum met op de achtergrond rechts de Bluebridge

In Enkhuizen kwamen Ivor en Jessica met hun neefje aan boord. Nadat de kinderen alle lijnen die ze konden vinden aan elkaar geknoopt hadden (van wie zouden ze het hebben..) zijn we Enkhuizen ingelopen en hebben we gegeten bij Restaurant van Bleiswijk, waar Sabine en ik al eens eerder waren geweest. Er was een grote kinderspeelhoek waarin we de kinderen na het eten uitgeput op een paar grote zitzakken terugvonden.

Zondag zijn we met zijn allen een rondje gaan varen. Er stond weinig wind, dus een goed moment voor de kinderen om even te ‘schipperen’.

’s middags zijn we weer naar onze vaste prik in Enkhuizen geweest: de speeltuin naast de jachthaven. Daarna nog even boodschappen gedaan bij de lokale AH en weer terug naar de boot.

Maandagochtend zijn we op tijd vertrokken voor de terugtocht naar Lelystad voor de overdracht van de Bluebridge. Er stond bijna geen wind waardoor we een hernieuwde kennismaking kregen met een van de vervelendste eigenschappen van het IJsselmeer: de mugjes. Zo’n beetje de hele tocht werden we omringd door een zwerm van duizenden vliegjes. Je kon bijna niet meer met goed fatsoen achter het roer staan zonder bedolven te worden. De boot zat dan ook helemaal onder, met name rondom de buiskap en de kuip waar de vliegjes lekker uit de wind kunnen zitten. Toen we bij Lelystad aankwamen trok de wind wat aan waardoor we met de kop in de wind wat van de troep kwijt konden raken. Een paar keer de puts erover en het merendeel was weg. In de haven hebben de kinderen met een afwasborstel en nagelborstel ‘geholpen’ om de rest eraf te krijgen.

Na het nodige inpak- en schoonmaakwerk zijn we in de auto gestapt en waren we eind van de middag terug in Maarssen. Daar bleek dat Bernard en Dora tijdens het ‘oppassen’ op ons huis ook niet stil hadden gezeten: er stond een op maat gemaakte kast in de keuken en een schutting in de tuin!

We hebben met zijn allen gegeten in Maarssen en daarna heb ik de reguliere bemanning van de Bluebridge weer in Lelystad op de boot afgezet. De kinderen hebben ervan genoten, en wij dus ook 😉
Tot zover ons ‘gastblog’, tot de volgende keer!